KISZenie się w domu i wirtualne spacery

Czarek przyniósł ostatnio do domu takie urządzenie do wirtualnych podróży. Serio! Takie, że uruchamiasz aplikację w telefonie, wkładasz go do gogli z kartonu i ruszasz gdzie chcesz. Fajna zabawka! Od razu przespacerowaliśmy się ulicami Nowego Jorku, a później kąpanie, pampers i spać. Bo to był wieczór.

Rano, jak Czarek jeszcze spał, wymykam się z łóżka, zakładam te okulary. Wychodzę! Niech dzisiaj on zostaje z dziećmi! Idę sobie spacerem do pracy. Wchodzę do biurowca, mijam ładnego pana w recepcji. Stawiam teczkę na biurku, wyjmuję kanapkę i niespiesznie jem. Później coś tam popiszę, parę pieczątek postawię, spotkam się z kimś, porozmawiam. Jakoś się specjalnie nie zmęczę, bo i te kartki ciężkie nie są i ludzie mili, ładnie ubrani, mówią wyraźnie, a jak czegoś chcą, to zanim zaczną krzyczeć, poproszą. Kultura, klasa, szyk. Później spokojnie zjem branczyk, pożartuję z miłym kelnerem i powoli wrócę za moje biurko. A na nim porządek mam, wszystko na swoim miejscu i nikt niczego bez zgody nie dotyka. Znowu coś napiszę, sprawdzę fejsbuka, co tam w wiadomościach. Na to, to może lepiej nie patrzeć! A w tym czasie Czarek z dziećmi zje pyszne śniadanko, wiadomo, w swoim kubeczku herbata smakuje lepiej. Obejrzy przy tym jakieś Pytanie na śmietanie, albo inne Te Vał meN. Dzieci grzecznie zjedzą swoje porcje, podziękują, a później powynoszą talerze do kuchni. Następnie się pobawią. Pójdą spokojnie na spacerek, bez pośpiechu, porozmawiają, pośmieją się, wrócą. Znów się pobawią. Pooglądają bajki, a w tym czasie Czarek zrobi obiad, bo to przecież nie więcej, jak pół godzinki. Dzieci pomyją rączki i siądą grzecznie do stołu. Ja wrócę z pracy i przywitam go serdecznym uśmiechem i zapytaniem:

–Jak tam dziś było kochany? On powie, że wszystko dobrze, dzieci grzeczne, pranie zrobił, posprzątał, byli na spacerze i zakupy zrobili, a później z tego obiad.

–Wspaniale!– ucieszę się- A co dziś na obiad, kochany?

–A Quiche z kurkami!

–A kisz? Brzmi wybornie!

I wtedy wstał Czarek. Zdjęłam gogle.

–Co tam robisz?– zapytał zaspany.

–Nic. A może ty dziś nie idź do pracy? Co? Zostań, piątek jest, wakacje, coś porobimy razem?

-Coś ty, nie mogę, masę roboty mam, rozprawę, pięć spotkań. Nie mogę.

–Ale ja bym tak chciała, nie chcę z nimi dziś sama znów zostać w tym Mordorze.

-Ale ja w pracy mam taki Armageddon, że też wolałbym zostać z wami, ale co zrobię? Nic nie mogę poradzić.

I poszedł się kąpać. A ja poszłam na spacer po Paryżu.

Ps. Bywa, że tak Czarkowi marudzę, żeby został w domu. Albo dopada mnie chęć, żeby to wszystko rzucić i uciec do jakiejś spokojnej pracy. Byle dalej od domu. Poza tym zawsze mi się wydaje, że on w biurze ma lekko. Spokój, innych ludzi, no i przede wszystkim zarabia. Zazdro! A do tego nie widzi, co tutaj się dzieje, jak go nie ma. I we dwójkę, to jakoś tak raźniej. I życie smakuje lepiej. Chociaż ten quiche jest smaczny nawet w pojedynkę. 

Quiche z kurkami

Spód:

• 250g mąki pszennej
• 125g zimnego masła
• 1 żółtko
• 50g wody
• 1/3 łyżeczki soli

Wypełnienie:

• 250g kurek
• 300ml śmietany 30%
• 4 żłótka
• garść tartego Gana Padano
• 10 plasterków cukinii
• 2 ząbki czosnku
• sól i pieprz

Wyrób ciasto i zostaw w lodówce na 0,5h. Następnie rozwałkuj i ułóż w formie, nakłuj widelcem i piecz z obciążeniem (np. z fasoli) przez 10 minut. Ja kurki obgotowałam, bo są wtedy lżej strawne, ale można je dodać surowe lub lekko podsmażyć- rób jak chcesz 😉 Rozłóż na cieście kurki i cukinię. Wymieszaj śmietankę, żółtka, rozgnieciony czosnek, ser i całość przypraw do smaku i wylej to na ciasto. Piecz przez pół godziny w 180^oC. Przed wyjęciem z pieca upewnij się, że masa zgęstniała, jeśli nie- piecz dalej.

Smacznego!